WITTE DONDERDAG 1955

De oorlog was koud, de fall-out
van atoomproef HA boven de woestijn
van Nevada verwoei over dit beloofde land,

over de oceaan, het gehavende Engeland
waar een nerveuze Lord Eden Churchill verving,
over de Noordzee, stakingen, gemor over geld.

Nog dichterbij, in de woonkamer, in het zichtveld
van de boogschutter uit het Zevende Huis,
zwoegde de vroedvrouw, met harde handen

zoekend naar het raken van taal en teken,
het breken van het vruchtwater dat om negen uur
in bloeddoordrenkte lappen werd bereikt.

Rood wordt roder op wit, paars met Pasen.
Moeders verse wond gaf zin aan mijn mond,
openend op een wereld van dwarse woorden.

Uit de eerste afdeling:‘Vermiljoen’  

VASTENAVOND

Uit alle straten stroomden de mensen
dansend en zingend naar het hart
van de stad, ziedend marktveld,

voor hun laatste zevensprong,
waar ze steeds dieper bogen, knielden,
zich steeds korter in elkaar verhieven.

Kanonschoten deden de kasseien trillen
en tegen een gloed van Bengaals vuur viel
de kraai van Wana’s bloedende schouder.

Zie, vader en moeder. Ze leefden nog
en trokken, niet langer vermomd, een meisje
neer dat met mijn ogen even naar mij lachte.

Te kort duren de veertig dagen tot Pasen,
tot het ploegen van de strofen beneden
waar iedereen ligt, en liefhebbend liegt.

Uit de tweede afdeling: ‘Karmozijn’  

JERUZALEM

Een muur, altijd een muur
in dit soort oorden om te schuilen
en verbergen en verdelen en soms

zoals bij Salomons blokken, om wensen
en gebeden in te schuiven, te dromen
over de volledige overname.

Die avond vallen er schoten vlakbij.
Een minnares staat als legerarts
vloekend op. Ik volg haar

niet, ontwijk patrouilles en afzettingen,
daal een lange helling af en rust tegen
een vuilcontainer in een uitgestorven hof.

Onnatuurlijk groot rijst een rode maan,
zij belicht het geduld van steen en stof.
Dit is het uur dat hem in volkeren splijt:

hij beklaagt, klaagt aan; zijn wraak ten spijt.

Uit de derde afdeling: ‘Scharlaken’  

MACAU

Dankzij een schoolboek bereikt, deze kleine
stad vol altaren en hoeren en zoekers
van zelfbedrog. Van de kathedraal rest nog

slechts de façade, wat volstaat
voor de plicht van ons eerste geloof.

Bij de Grotto del Poeta op de heuvel
leest een jonge man in vuilwit uniform
de uitgehouwen canto die ons verbindt.

In slecht Portugees zegt hij scheepsarts
te zijn en mij te moeten verhelpen.

Ik herken aan zijn stem het eigen land
en wijs hem de kortste weg naar huis.
Deze dienst kent geen wederdienst

dan in de taal, het overdrachtelijk tekort:

“Geef door hoe zij bedierf. En aan mij stierf.”

Uit de vierde afdeling: ‘Purper’.