AFSCHEIDSGEDICHT VOOR FRANS MINK

Op 22 februari 2013 overleed Frans Mink (1950, Rotterdam). Hij was beeldend kunstenaar en schrijver en in deze laatste hoedanigheid medeoprichter van Poëzie-uitgeverij WEL, Stichting Drukwerk in de Marge en Doorgeverij Zinderend. Hij was ook vanaf 1978 een goede vriend van Albert Hagenaars.

Frans Mink publiceerde 16 eigen boeken, voornamelijk poëziebundels, maar stond ook aan de wieg van een veelvoud aan boeken van andere auteurs, o.a. van Bert Bevers, Bies van Ede en Johanna Kruit. In 1979 bracht hij ‘Stadskoorts’, het debuut van Albert Hagenaars op de markt.

Albert Hagenaars las onderstaand herdenkingsgedicht in een oudere versie voor op 1 maart 2013, tijdens de herdenkingsbijeenkomst in Vestzaktheater Het Zwijnshoofd.

Het verscheen in Digther op 9 april 2016.





KASTEEL SORGHVLIEDT, HOBOKEN

In memoriam Frans Mink

Een lichter licht dwarrelt op perken en beelden.
Nooit sneeuwde het aan de tuinzaal zo innig
als tijdens dit concert, net na het nieuws.

In het revalidatiecentrum in je geboortestad
vond je de streng terug waarmee je je vast-
besloten de adem ontnam en je vrienden hoop.

Zwaar aangestreken snaren verbinden ons
met de baar waarop je nu als onderpand
gewaar wordt hoe kristallen op je glinsteren,

hoe noten al loslaten, de zang verstomt,
stappen langzaam naderen vanuit het marmeren
trappenhuis, een tochtvlaag naar binnen slaat.

In wrange celloklanken hoor ik je weer lachen
zoals we ooit, een glas in de hand, samen lachten,
om gaten in de taal, grappen in jouw verzen,

om geloof in een of ander hiernamaals.

Foto: Siti Wahyuningsih.

Ook Philippe Cailliau schreef een herdenkingsgedicht




I.M.

(Voor Frans Mink, 1950 – 2013)

Broeder, je veranderde van aanschijn
in de stilte die voorafging aan je storm.
Je liep, je slofte. Je verdwaalde in het zand
dat tot je enkels reikte en je dieper,
almaar dieper in het water trok.

Je keek met ogen toe, reikhalzend
keek je en bereidde voor wat komen zou.
Je sloot de paragraaf. Eerst, die je naar het leven
stond, die van de storm. Dan die van wat ziek
en wat versleten was: je lijf met leden.

Zo ging je, als een Griekse god, zo trots
en opgelucht omdat je klimmen kon,
bedachtzaam en met ogen minzaam,

ging je verdrinken in de stilste storm,
het wildste water. Minder uitgestorven
ben je, minder dan je denkt.



Philippe Cailliau. Uit: ‘Niets verloren’, 2014.

Het eerste gedicht dat aan Frans Mink werd opgedragen dateert uit 1975 en is van Bert Bevers:

EEN ZEEMEEUW BOVEN BRUGGE

voor frans mink

ontmaagdden wij de reien
in het holst van de stad
de zeemeeuw boven brugge
heeft ons in ’t oog gehad

zijn schaduw snijdt het water
en breekt de laatste brug
hij leidt de dag naar ’t donker
met de stille zon terug

wij openen duizend vreugdes
en volgen godelief
en zullen dat wel blijven doen
zolang hij de lucht doorklieft.



Bert Bevers. Uit: 'Geschikt en Bewogen', 1975.

http://digther.blogspot.nl/2016/04/kasteel-sorghvliedt-hoboken.html