GEDEPONEERD VERLANGEN

De gevel deels ontkleed
en de resterende losanges al losser
en losser in Vlaamse vlagen.

Nu geeft ook de droomvrouw
met opgetrokken wenkbrauwen
van destijds zich weer bloot.

De drang naar haar drank ging teloor
maar de fles tussen rood gelakte
nagels raakte niet leeg. Nooit

zette ze haar aangezette lippen
aan zijn hals want blijven lachen
moest ze, en onhoorbaar klokkend

lonken naar onze grootvaders en vaders,
op de bakfiets of achter een kar,
in weer en wind van broeierige gedachten.  

Zoals ze mij iedere dag ondervraagt,
haar mond zich eindelijk sluit,
sprakeloos gulzig, en opent

en sluit en zuigt totdat ik verglaas,
me met al die ontelbaar dode mannen
zo lang in hun ene voornemen

zo kort in scherven brekend ontlaad.

Tableau de la troupe. Achterste rij v.l.n.r.: Lucienne Stassaert, Hilde Van Cauteren, Peter Holvoet-Hanssen, Annmarie Sauer (half), Ann Van Dessel, Rose Vandewalle (half), Yerna Van den Driessche, Frank De Vos en Pierre Magis. Voorste rij v.l.n.r.: Albert Hagenaars, Bert Bevers, Marleen De Crée, Hans Mellendijk en Richard Foqué. Foto: © Geertje Hoefnagels

UIT HET DAGBOEK VAN EEN GROOTVADER

Van dinsdag 31 januari 1933

08:15 uur

Volgeladen met verbeelding stapt een jongetje buiten.
Het heeft zijn hoofd nog vol met bomen van wol. Het
koestert hoge dromen over later. Ik weet dat, want ik
ben zijn vader. Hij praatte voor hij wegging honderduit.

Dat hij in een klein cahier mooie namen heeft voor alle
kleindochters die hij mij gaat schenken. Dat hij schrijven
zal. Met alle woorden die hij van mij leerde, en nog heel
veel meer. Het gaat hem zeker lukken, mijn kleine heer.

Ter bijstand heeft hij hulpwerkwoorden te over. Benieuwd
wat hij vandaag op school weer allemaal te weten komt.

10.15 uur

Het is een fraaie koude dag. De hemel staat strak blauw.
Koffie gedronken. Post verwerkt. De gazetten gelezen.
Duitschland heeft sinds gisteren een nieuwe Rijkskanselier.

11.11 uur

Moeder gebeld. Het gaat haar goed. Het graf van vader ligt
er verzorgd bij, verzekerde ze mij. Heilig gelooft ze in weerzien.

13.30 uur

Aan de overkant zet een man een ladder tegen de muur.
Hij torst verf met zich mee tot vlak onder de nok, en forse
penselen. Avances maken ze naar de zijkant van het pand.
Alsof ze ons een boodschap willen laten kennen. Hoe lang
zal het duren voor wij die zien? Ik weet het niet. Het zal voor
morgen zijn, zeker. Nu moet ik naar Gent.

Meson Chuchurumbache, San Isidro, Tenerife. © Goddie Caubergh.

NEELTJE EN DOLORES

wat doe je, Neeltje, in San Isidro, Tenerife
met je mezenkleuren op een muur
met je blote armen en je boezeroen,
met melklicht overgoten. toen
in het Delft van het Noorden
was het stil. een kannetje
en brood ergens op een middaguur.
een gebaar en weinig woorden.
tijd stond stil maar weefde lange
kabels door het leven,
spijkerde verlangen in je vel.
Neeltje en Dolores, Delft en San Isidro.
wie maakte verre reizen, hoorde
het sloppen van de zee, het schuim
over de schaduw van je blik en zon,
Neeltje, wit en fel. Dolores van het Zuiden.
iemand is haar nooit vergeten,
iemand riep haar naam, schakelde
het grootlicht aan in zijn gedachten,
in vlees en vuur en heviger gebaren
onder de hoekige lampen op een harde muur.
Chuchurumbache is een zucht doorheen
het zwarte vluchten van de kabels.
Meson is thuis. Dolores kan niet wachten,
de vlam is heet, het eten klaar.
Neeltje en Dolores, de tafel en het brood,
het witte kapje, stilte en stoom,
vis, vlees en schelpdieren. heel even
zijn daar weer de mezenkleuren,
zuidelijke dromen in een noordelijk tafereel.

© Goddie Caubergh

MET NOG EEN GEEUW OP STEEN.

Al noemt nu zich nu, het wet zich tot de dood
met hunker als een zweer in een laatste opstoot
aan geduldige muren.

De wind zette het geruis in bloei, dwingender
schudt hij aan hun langgerekte geeuw op steen,
aan hun kleuren als rijpe dieren voor de slacht.

Het kijken naar hierna werd op smaak gebracht
en zal zich later noemen, genadeloos als een
lachbui op hun verlopen glans verstrooien.

Postkantoor van Rupelmonde. © Frank De Vos

BRIEVENBUS

zo bleef iedereen haar noemen hoewel ze
op een kaartje na enkel nog in kranten deed
nooit was er nog een hand geschreven brief 
die doelbewust bij haar naar binnen gleed

de mailbox was de dief die eerst zakelijke
brieven stal en later ook het laken van de 
bankuittreksels naar zich trok, daar kon de bus 
mee leven, maar toen zelfs liefdesbrieven 

digitaal werden geschreven en geen jongeman, 
geen vrouw nog schrijven wou met inktvingers 
vol verlangen, een tong die op de bovenlip 
een pointe draait en nat en traag de sluitflap aait

besloot ze, met een gleuf vol nijd, bordeel te zijn 
voor slakken die nog wel de slijmerige kunst 
verstaan om te verleiden op papier en aldus 
wordt in de slakkenbus voortaan elke krant

met veel plezier aan flarden gevrijd

© Frank De Vos.

IN DEN GROOTEN BAZAR

De tijd kon toen nog alle kanten uit
de jaren onbezonnen 
maanden niet geteld
in elke straat gegiechel 
geknikker om de hoek

en ’s avonds in het portiek
gestolen kussen weemoed
die naar nacht verlangt
tot met schel geklingel
den bazar weer wakker werd.

De wereld aan je voeten
uitgestald en uitgespreid
in schuiven kasten met zorg 
geborgen op rekken gestapeld 
kartonnen dozen uitgepakt

in bruin papier gewikkeld
voor wat nikkel
kocht je er gouden dromen
koopwaar voor de kleine man
in den grooten bazar niet te schatten. 

En geen mens die kon raden
wat er niet voorhanden was
waar vandaan het elke dag 
bleef komen en verloren
uitgeput aan zijn einde kwam.

De naam is nog gebleven
kalligrafisch neergeschreven
op een sierlijk uithangbord
het schilfert en verkruimelt
het kan geen kant meer uit

verhalen op een hoop geveegd
rommel van den bazar 
waardeloos.

© Goddie Caubergh

ORVIL

De troubadourstaal overleeft,
las ik, dacht ik, voor de helft:
Orvil, en van wachten stil
stond ik op het balkon.

De zon kwam in mijn kamer
een eeuw geleden want
de luiken waren open
naast het verdwenen woord.

In mijn rug het smeedijzer
keek ik omhoog, mijn ogen
waren droog, de regenpijp gebroken,
het pleisterwerk almaar grijzer
dan de steen eronder.

Wat was er in Toulouse,
Boulevard de la Gare, waar
stond ik naar te staren?  

Orvil, te tragisch mooi
voor schoenmaker of slager.
Ik liet mijn haren los, dacht
aan pijnheler, of dromenverkoper
en zag opeens hoe ongebroken
een beeld van langer kijken
kan worden.

Zelfs de luiken erboven
gingen nu moeiteloos open.

© Frank De Vos

GEORGES DU PRÉ-DE TAEYE | CAPRIJKE

… O ja een zwak voor gemetselde
schuurtjes in de landerij verscholen.
Klein geknutsel met grote gevolgen:
Edison, Ford, Fokker en Steve Jobs.

‘’t Peerd steet in de wei’ völt mi-j te binnen.
’n Eerste zin in het Frans,’n taal dee mien
va ‘n piep löt roken. Jao, veural dat!
Maor neet in aldermeugende allibantteri-je.

Du Pré kreeg pas veel later gevoel en
klank toen Jacques om de hoek kwam kijken
dan schuurt niet meer taai de hand langs het oor
om uitspraak achterhoek in te wrijven.

Zuukmachines biesterbaant mi-j wieterweg
naor vermeend spionverhaal uut weltkrieg twee. 
De grootste Hoax. Het Beste de mouw 
op 'espeld. Dat dan weer wel, …

© Bert Bevers

HET VERBLEEKTE WERVEN

Het verbleekte werven
bracht woorden
zo weer verloren
kleur van kopergoud
grote rode blikken
de koffie brandde er
wat was
bracht weemoed om de geur
die om mijn grootmoeder hing

heel soms mocht ik mee
moest stil en rustig spelen
en leren
hoe men dacht
rijkdom te verdelen
ik verblijdde mijn ogen aan de weelde
van koper, rood en schitterend glas
en keek zwijgend toe
hoe zij het koper poetste
de rekken en het rood
gemis en
verbleekte beelden

© Frank De Vos.

*

Terwijl de tijd uit het gesteente poft 
waarop verval valt af te lezen 
kropt het grijs van vroeger jaren zich op –

Wat ooit als sneeuw van letters gleed 
betekent al niets anders meer 
dan het verleden staat hier stil –

Zo aflijvig als een mens 
in zijn geraamte overblijft 
is er nog slechts de rest 
van een smeerstatie te zien

en zelfs een windvlaag brengt enkel 
schaduwen achter slot teweeg 
nu de tijd die muurkanker aftast 
met de hand van een blindeman.

Perfumeria, Santa Cruz de Tenerife. © Goddie Caubergh

GEURMEISJES

je ruikt ze graag fris
in de ochtendmetro, in bus
en tramhokjes, vlagen opgewekte
noordenwind en diepzeegroen

je ziet ze graag discreet
opgemaakt, in stroperig zonlicht,
op een blinde gevel maar niet
met littekens van een verre oorlog

toch blijf je kijken
naar de ravage van geuren
opgelost in glazuur van steen
houden ze een belofte in

© Bert Bevers.

*

Zwart op wit: van de Frankfurter Allgemeine tot El Pais,
het volk wil niet meer. Los Indignados trekken van dorp tot dorp, 
van stad naar stad. In graffiti laten ze hun grieven, hun credo
achter als veelvoudige uitroeptekens: Otro mundo es posible. 

Hun verzet is een vonk die landenwijd aanslaat, een mond aan mond 
bericht in aanzwellende golven. Mensen van allerlei slag 
vinden elkaar op pleinen en straten, zonder Structuur en hoera! 
zonder Leiders. Nosotros somos el futuro en Noles votes.

Van Brussel tot Madrid: het zijn dezelfde kreten die telkens weerkeren.
‘We willen niet meer’ of ‘We willen juist wel’. ‘We willen dat de kranten volstaan
van wat ons aanbelangt’ en ‘Over de verhoging van onze lonen willen we lezen.’
Hun stemmen bloeden op spandoeken, op afbladderende muren.  

Niet over oorlog die haat als spervuur verspreidt, niet over miserie of
over wat mensen klein houdt, niet over armoede tenzij deze aan de kaart 
wordt gesteld maar over wat een volk samenhoudt, over de liefde willen ze lezen.
Van Hoboken tot Ledeberg: het is niet in maar aan de rand dat het gebeurt,

in de buurt van de Aldi, aan het tramhokje of de kiosk. Hier huilen de muren
luider: all cops are bastards en fashos buiten, afgewisseld met
hartbrekende berichten zoals Leo Provo gestorven door armoede
en ‘k Zien a gèren. De voorstad broeit.

HET EINDE VAN DE STRAAT

ook de straat waar ik speelde liep dood maar vader zit nog
steeds in een film noir of op die parkbank bij de vijver
’s nachts doet hij de honden blaffen wijl mijn moeder immer
druk in de weer Heilige Antonius helpt bij de
zieke levers  zwarte longen die door de schouw vliegen
in de gravenzee verdrinken

op zoek naar jouw moeder
waar geen schijn is of bedrog geen opgehaalde neus of
oogkleppen zie ik in stilstand iets bewegen – ze wuift

in het deurgat zingt een wiegelied staat met een kom vol
wijsheid klaar voor speleman en kind dan naar de keuken
waar de tijd geen rozen baarde maar het lekkerste maal
ze leest je de les of doet perfect een treurwilg na tot
in de eeuwigheid – zo lang krijg je haar niet aan de lijn
houvast kwijt in de verzonken mijngangen van de tijd

woont een ander in het huis de velden volgebouwd kom
mee naar Dodenstad waar helemaal ten einde alles
onveranderd bloeit en schrijnt – een prikkende paardendeken