Since March 2013 Siti Wahyuningsih and Albert Hagenaars, have been translating Dutch and Flemish poetry into Bahasa Indonesia, the official and unifying language of the hughe Asian archipelago. The main body of these translations can be found on their blog Suara suara dari utara, which attracts readers from all over the world.

They also translate work by Indonesian poets, such as Landung Simatupang and Sitor Situmorang, into Dutch.

Thanks to this structural work they were invited by the organization of the biennal literary festival The Maastricht International Poetry Nights to translate a number of poems by Afrizal Malna, one of the guests in the night of October 30th for the edition of 2014.

Afrizal Malna, born in Jakarta in 1957, is not only active in poetry; he also writes prose and theatre texts. He studied at the Driyakara College of Philosophy and also allows influence by “the chaos of international urban culture”. Therefore he also describes his poems as “a visual grammar of things”. His work was translated in a.o. English, German and Portuguese. He was awarded several times, for example by RNW (Radio Netherlands Worldwide).

Sitiwahyuningsih and Albert Hagenaars translated seven long poems by Afrizal. One of the most fascinating texts is:




DE MACHINE DIE SCHADUWEN VASTNAAIT

Hallo Ulrike Draesner

Nacht, vóór het holst van de nacht. Boeken ontdoen

zich van de echtgenoot voordat hij zijn mannelijkheid

verliest. Afstand die nooit verandert tussen de lijsten

van de inkomende en uitgaande post. Een operatiemes

op het scherpst van de taal, flessen met infuusvloeistof

van achter de poorten van Berlijn halen de nachtlampen weg.

De maat van een overhemd kan niet de schaduw vergroten

van een man buitenshuis. Wat poëzie is, vraag jij. Tussen

taalcursussen, het verplaatsen van stadscultuur

van een muurschildering van de East Side Gallery

naar een andere muur, en de geur van boter realiseert

een tong tussen mespunten. De onttakeling van herinneringen

vanaf de baarmoeder tot aan de karkassen van vliegtuigen.

En lager nog tot het besef van een geweldige rotzooi.

Je merkt dat poëzie jouw ziel grijpt om de schaduwen van de taal

te ondergaan en de ruimte daarvan heeft noch buitenkant

noch binnenkant. De zwaartekracht van de liefde doet de afstand

tussen werelddelen teniet, voert een Indiaas kind naar jouw knuffels.

Maar hoger nog, woorden die elke vorm van vertegenwoordiging

ondermijnen. Van ’s avonds tot na middernacht. Je ervaart

dat de wanden van je huis nog steeds elke herinnering voelen

die uit de geschiedenis ontsnapt, door te lezen, op de manier

zoals ik heb geleerd. Bruggen waar verhalen over binnenkomen.

Wat poëzie is vraag ik me af: een afgescheurd treinkaartje op station

Beusselstrasse, dat een windvlaag oproept tot aan de Rosenthaler Platz.

Het verschuiven van poëzie tussen de continenten, van de valstrik

van de woorden, van elke vertaling die naar een wond stinkt. Ik steek

mijn armen in de taal, jij plant een wit seizoen in jouw glimlach.

Ik kan nog steeds de kruiden ruiken die ik ooit achterliet, die me in de war

brengen tussen Javaanse tierelantijnen en mijzelf die vermenigvuldigd

word in het kopieerapparaat. De nacht is nu bijna voorbij. Wat is poëzie?

Wij allen zijn de afbeelding van de taal. De schaduwen zijn afgebladderd.

Het licht uit elke baarmoeder halen die leven wil geven. Wat poëzie is:

een naaimachine die de schaduwen lijf na lijf vast blijft stikken.

Een geluidloos opflakkeren in verlaten kleren. Nacht, een nanacht

die niet meer hier is.

MESIN JAHIT BAYANGAN

Hallo Ulrike Draesner

Malam, sebelum agak malam. Buku-buku mengaborsi

suami, setelah suami mulai kehilangan lelaki. Radius

yang tidak pernah berubah antara daftar surat masuk

dan surat keluar. Pisau bedah di ujung bahasa, botol

infus dari balik gerbang Berlin, mengaborsi lampu-lampu

malam. Ukuran kemeja yang tidak bisa memperbesar

bayangan lelaki di luar rumah. Apakah puisi, tanyamu: di

antara kursus-kursus bahasa, memindahkan kultur kota

dari mural East Side Gallery ke ke tembok yang lain, dan

bau mentega yang menciptakan lidah di antara pisau.

Dekonstruksi memori dari rahim ke bekas reruntuhan

pesawat. Lebih turun lagi ke rasa berantakan. Kau rasakan,

puisi mengambil jiwaku untuk mendapatkan bayangan

bahasa, ruangnya yang tak punya luar dan tak punya

dalam. Grafitasi cinta yang melampaui benua, menyentuh

anak seorang India dalam pelukanmu. Lebih naik lagi,

kata yang meruntuhkan setiap representasi. Agak malam

setelah malam. Kau rasakan, dinding-dinding rumah

masih merasakan setiap memori yang melepaskan diri

dari sejarah, dengan membaca, melalui dan mengalami

membaca. Jembatan-jembatan yang mengantar cerita.

Apakah puisi, tanyaku: sebuah potongan tiket kereta di

stasiun Beusselstrasse, menciptakan bayangan angin ke

Rosenthaler Platz. Memindahkan puisi antar benua dari

perangkap kata, dari setiap terjemahan yang mencium bau

luka. Aku masukkan lenganku ke dalam bahasa, kau tanam

musim berwarna putih dalam senyummu. Aku masih bisa

mencium rempah-rempah yang melangkah di belakangku,

memunggungi waktu, merayuku antara dekorasi Jawa dan

aku yang diperbanyak dalam mesin foto copy. Malam,

setelah melalui malam. Apakah puisi. Kita potret bahasa.

Bayangan mengelupas. Mengaborsi cahaya dari setiap

rahim yang ingin melahirkannya. Apakah puisi: mesin jahit

yang terus menjahit bayangan antara tubuh dan setelah

tubuh. Membuat kobaran sunyi dalam pakaian yang telah

ditinggalkan. Malam, setelah malam tidak lagi di sini.






Afrizal Malna. Photo: name will follow.