BOROBUDUR I

Naderend vanuit de berekende hoek. Even

een trilling tussen ons, een spiegeling van drie-

kantige zeilen, klapperend in de droge wind,

het schuren van een bodem over de tijd.

Woestijnzand knarst in de oeroude lens.

Nog enkele graden; dan staat de kosmische berg

onder water en drijft haar tempel als een lotus

op de spiegeling van wil en materie.

Ik draai. Aan de brandende baai van Avranches

huilt de dichtervader om zijn verdronken dochter.

Eeuwen wentelden hun volheid in ons verdriet.

Ik was een jonge man en bevocht het niet.

BOROBUDUR II

Goden kwamen met staten op en gingen ten onder.

Opnieuw klimmen we langs de leeuwen omhoog.

De moessons spoelden ons bloed van de trappen,

over het laagste terras; dat van naijver, lust en dood.

Een blanke hand tast in de as naar verzakte strofen:

fruitbomen, olifanten, rechters, een kleine vrouw

met een speer, en raakt aan gebroken snaren, mijn liefde

voor jou. Harde klanken van bewondering, en onbegrip.

Boven neem ik haar in m’n armen, til haar op.

We lachen, worden elkaar. Haar rok laat me bloot.

Ik moest je vader zijn en strijk alles weer glad.

Staten komen met goden op, gaan eraan ten onder.

BOROBUDUR III

Ik streel de aders van dit brekend boek, honing

vloeit uit de stupa en bedekt naam en vorm,

herinnering aan gemis. Wie niet kan lezen

gaat stijgend rond, zoekt zijn plaats.

Weet je al, die laatste nacht in onze lege kamer,

stinkend van jouw wierook, hoe we luisterden

naar de muskieten? Ik zou meegaan naar de kliniek,

maar je schreeuwde, je stak je speer in mij.

In deze broze ochtendwind eindigt het

spreken, heerst wrok in een glimlach,

vele liefdes geleden gebeiteld uit wat

van geen enkel belang mocht zijn.

BOROBUDUR I

Mendekat dari sudut yang telah diperhitungkan. Hanya

ada getar di antara kita berdua, pantulan layar segi tiga,

mengelepak dalam angin kering,

gosokan pada suatu dasar dari waktu ke waktu.

Pasir gurun mengersak dalam remasan lensa tua.

Beberapa derajat lagi dan kemudian sang gunung semesta

tergenang, bagai teratai candinya mengambang

pada pantulan kehendak dan benda.

Aku berpaling. Di Baie d’Avranches yang mengapi

sang ayah-yang-penyair meratapi puterinya yang karam

Abad-abad berputar memenuh diri dalam dukacita kita.

Kala itu aku anak muda dan tak melawan.

BOROBUDUR II

Para dewa bangkit bersama negara dan akhirnya runtuh.

Sekali lagi kita mendaki melewati singa-singa.

Musim-musim penghujan membasuh darah kita dari tangga,

di atas aras paling rendah; aras iri dengki, nafsu dan kematian.

Tangan putih menggagapi abu mencari puisi yang terbenam:

pohon buahan, gajah, para hakim, perempuan mungil

memegang tombak, dan menyentuh dawai-dawai retas, cintaku

kepadamu. Bahana tajam kekaguman, dan ketakpahaman.

Di puncak kurangkul dia, kuangkat, kunaikkan.

Kami ketawa, saling cocok. Gaunnya meninggalkanku telanjang.

Aku mesti jadi ayahmu, mengelus segalanya rapi kembali.

Negara bangkit bersama dewa, yang memicu keruntuhannya.

BOROBUDUR III

Kuelus urat-urat darah kitab renta ini, madu

terpancur dari stupa, menutupi nama dan rupa,

kenangan akan suatu kehilangan. Yang tak bisa membaca

pergi mendaki berputar dan mencari tempatnya.

Ingatkah kau malam terakhir itu di kamar kosong kita

yang sesak aroma dupamu, bagaimana kita menyimak

para lalat? Aku mesti menemanimu pergi ke klinik,

tapi kau menjerit, menghunjamkan tombakmu menusukku.

Di angin pagi yang lemah ini cakap terhenti,

niat meluka meraja dalam secercah senyum

yang di banyak percintaan silam terpahatkan

dari sesuatu yang hampa arti.

Vertaling: Landung Simatupang