 |
|
|
VENETIE Nacht. Lopen langs kanalen, doelloos naar de Darsena
Grande. Door de nevel, ook van
later thuis, dringt geen enkel geluid van het overzetten in
woorden, want tegenwaarts, met Colleoni dreigend en druipend om elke hoek van
verlangen, windstil pogen, een
regatta met mezelf roerloos, roer los, in het leeg bassin
van de oorlog. Vrouwelijk beeld: een modderig verband om weke zinnen vol
weigering. KREUZBERG Solange die Irren in der
Sonne stehen, kann man seinen Schatten
nicht sehen. Graffiti op een muur in
Kreuzberg, spertaal die later door
het typelint slaat. Soms een vermolmd kruis
voor die muur met een verdorde foto en
wat woorden, de neerslag van een
ontvleugeld leven. In gedachten loop ik zeven
keer langs deze muur, de ene
geschiedenis na de andere vertalend,
maar vooral: You
are leaving the poetic sector. Dit
gedicht verscheen later in gewijzigde vorm en onder WENEN Halte Heldendenkmal. Langzaam rijden de lege
trams onder een eeuwig lauwe lucht van
wakken voorbij. Later, in het Prater, rose
gefluister en heel zacht, zwartomrand
gelach. Geluiden van ver voor mijn
bezoek, nu herhaald in de diepere
krassen op haar haast
leeggedraaide film waarin eens het bont en
gekir van het Fin de Sičcle de
renbaan vulde, de donkere dreven der
Sezession begaan werden door wie het om
vernedering ging, of om de weeë nasmaak
daarvan. Dezelfde als die van de
versneden moraal, nasmeulend op het
Aktionistisch offerblok. De pathetische vlaggen
uitgebloed, het lood der maquillage
versmolten met het celluloid, dat in een
stem blijft steken, zijn hier de dagen wit en
willig vlees zonder de rode striemen
van mijn angst. Gesublimeerd maar
leesbaar: uw vrees. NASCHRIFT Mijn velden liggen open
van traditie, maar de ruimte om me heen
blijft leeg. De keuze om de juiste
belichting te geven, tussen winterse paden,
wordt niet gemaakt. De krakende pollen, nu
niet werkzaam, de takken, die het netvlies striemen
en breken, de knoestige palen, door prikkeldraad
bijeengehouden, dat alles werkt zich naar binnen,
naar een nieuw verband. Wat geef ik, behalve deze
regels achteraf, aan de taalloos witte
akkers ter vulling om ook hier de eigen
identiteit op te zetten? Niets. Ik ga voorbij. In
mijn spoor volgt de ruimtegenoot van steeds
de volgende zondag. Al zou zelfs dat bijna
verbeelding geworden zijn. Dit
gedicht verscheen later in gewijzigde vorm in de bundel INTRIGES (1986). SAMENVAL Ontwaakt. Trek ik langzaam
het licht binnen. Oostenwind snijdt door het
landschap naar hier. Meeuwen waaien het zicht
uit. De rafels van het Papier staan hard en
dreigend in gure klanken. Ramen rammelen in mijn
sponningen. De schedel is voelbaar, de mond een
verkleumd geheugen. De spanning die uit dit
alles opstijgt is beeld en wezen, streven en
vervulling tegelijk. Die te begrenzen. Een
potlood slijp ik naar Het papier. Druk op het
mes. Tijd valt als hout, Ring na ring, binnen
bereik. Tot anekdote. Dit
gedicht verscheen later in gewijzigde vorm in de bundel INTRIGES (1986). VER IN EEN MIDDAG De dreigende lucht van oud
groen, de blaren die nauwelijks
aan de indruk onttrokken worden, dat ik
door een stad uit een grijsgedraaide
film loop, met andere kerken, hoge
muren van ver- vreemding, de stilte, en
dan de eerste zware druppels weer. Inkt
in zacht asfalt, en verder binnenwaarts
nog, in witte greppels. De zekerheid dat ik
schrift, rustig thuis, aan het raam met het
industrieterrein erop. Zware muziek vanuit de
hoeken van het papier. Toch dacht ik even weer
verdwaald te zijn, te zoeken naar iets, of
iemand, krampachtig eigenlijk, alsof ik zelf
van afhing. Dit
gedicht verscheen later in gewijzigde vorm en onder de titel
‘Zekerheid’ in de bundel INTRIGES (1986). NEW
FOUND LAND, Jrg. 2, no. 6, 1982. |
|
|
|
|
|
|
|