|
EEN PORTRET VAN THEODORA
Ik herinner me
haar door een gouden fonkeling
In de pupil van één oog, een
merkwaardig
Rossig goud: en na zoveel jaren
Niet meer aan haar
muzikale lijf te hebben gedacht ―
Met die te lange armen, te dunne
polsen ―
Herinner ik me slechts de onzekere verlangens
Die mijn
lichaam verwarden. Ik zal niet
Ontkennen dat haar praal lachwekkend
was, stedelijk:
Maar je kon er een treurige, door slapeloosheid
aangetaste plattelandslach doorheen horen.
Geen van deze
ontmoetingen is voorzien,
Neem ik aan, of nagelaten door de
toonbeelden
Van stedenliefde ― een stad gesticht
In de naam van de
liefde is voor mij altijd
Bruin gezicht, witte tanden, goedkope
zomerjurk
Met witgroene strepen en dan
Voorgoed een karmozijnrood
vonkend oog.
Ik realiseerde me dat al jaren niet meer.
Het oog lag
ergens in hinderlaag.
Dan, in een andere stad met dezelfde
Bedompte adem, vuile lakens, midden
In een afscheid: dezelfde
duistere slaapkamer,
Arctisch witte pispot en wreed ijzeren bed, zag
ik
Het licht van een straatlantaarn Theodora lostornen,
Als een
versleten trui, ogen en mond van rimpels
Ontdoen, haar jeugd van
verband, om me de wonden
Te tonen die ik nooit eerder had begrepen.
Hoe had ik die kwetsuren kunnen veronachtzamen?
De bloederige
vegen van een lieftallige lach
Uitgesmeerd als Osiris ergens in de
duinen?
Nu herken ik haar alleen door mijn ervaring
Te laat,
tussen al die andere geweldige overlevenden
van de razernij van de
stad, en geef haar een plaats
temidden van de klassieke minnaars ― de
uitverkorenen!
Uit: The tree of idleness (1955)
|
