|
NAZIM
HÍKMET (1902-1963) |
 |
|
Vandaag
is het zondag. Vandaag,
voor de eerste keer,
lieten ze me buiten, in het zonlicht
en voor de eerste keer in mijn leven keek
ik op naar de lucht
verbaasd dat hij zo ver was
en zo blauw
en zo wijd. Ik
stond daar bewegingsloos en
ging dan vol respect op de zwarte aarde zitten schurkte
m’n rug tegen de muur. Nu,
geen enkele gedachte aan sterven, Geen
gedachte aan vrijheid, aan mijn vrouw. De
aarde, de zon en ik… Ik
ben gelukkig.
Naar
de Engelse vertaling van Taner Baybars |
|
|
|
|