WAT?

‘Wat is mijn lichaam?’ vroeg ik de man van regen.
‘Een tempel,’ zei hij, ‘en de schaduw
van de tempel, droomveld, pijnzak, liefdestafereel,
haatpodium, wonderjungle onder de huid.

Snijd het open. Sorry voor de verschijning.’

‘Wat is mijn bloed?’ waagde ik vervolgens.
‘Haar pijn die jou en mij baart,
de langzame overgang van pijn
in het besef wat het betekent

om de heuvel van bloed te beklimmen,
een sleepnet te trekken door de giftige zee.’

‘Waar was ik toen ze zagen dat ik terug ben?’
‘Waar begin en eind
een afbeelding samenstellen, een geluid vormen,
en jou eraan herinneren dat liefde een gonzende wond is

en ik jouw vriend zou kunnen zijn.’

Deze vertaling is opgedragen aan de Ierse dichteres Seosaimhín Nic Rabhartaigh,
die de poëzie van Brendan Kennelly onder m’n aandacht bracht.